Proces, w którym psychika i ciało przygotowują się na chwilę ostateczną. Pojawiają się wtedy sygnały, które mogą pomóc rozpoznać, jak szybko zbliża się śmierć. Tak jest m.in. z oddechem odchodzącego człowieka. Zmiany, które się wtedy dokonują, w tym pojawiające się dźwięki, mogą niekiedy wywołać lęk, niepokój i Przed śmiercią napisała swój nekrolog - TVN24. Zmarła na raka, zostawiła swój nekrolog. Dziękuje rodzicom, że mogła przerwać leczenie. U Bailey Matheson z Nowej Szkocji w Kanadzie na Re: Czerwona kreska-tak mi się przypomniało. Jeśli chodzi o tą słynną czerwoną krechę to wcale nie jest tak że przy każdym zakażeniu się pojawi.Pamiętam jak ugryzła mnie moja koteńka Sali.Po kilku godzinach miejsce ugryzienia spuchło,temperatura wzrosła do prawie 39 a krechy niet.W szpitalu okazało się że jednak miałam Na tyle często, że już wie, by przygotować rodzinę umierających osób. - Do takich zdarzeń dochodzi w hospicjach tak często, że informujemy i edukujemy rodziny naszych podopiecznych na temat tego zjawiska, zanim do niego dojdzie. A zazwyczaj pojawia się na ok. miesiąc przed śmiercią. Dlaczego tak się dzieje? Nie wiem - powiedziała. Włosy w nosie - przed czym chronią? Przed możliwymi następstwami wyrywania włosów z nosa przestrzega amerykański laryngolog Erich Voigt z New York University. W wypowiedzi dla serwisu Business Insider stwierdził: "kto usuwa włosy z nosa, ryzykuje utratą zdrowia". Zakażenia opryszczkowe. Zakażenia wirusem herpes ( łac. Herpes simplex ) Wrodzone zakażenie wirusem opryszczki ( łac. Herpes neonatorum ) Opryszczka zwykła lub opryszczka pospolita, potocznie zimno lub febra ( łac. Herpes simplex) – choroba zakaźna wywołana przez wirusy HSV1 i HSV2 ( Herpes simplex virus ). dzF4. Opieka nad osobą nieuleczalnie chorą czy starszą bywa wyczerpująca psychicznie dla bliskich. Jeśli pacjent nie zdaje sobie do końca sprawy z tego co się z nim dzieje, jeśli nie jest w pełni świadomy może być mu nieco łatwiej, jednak ostatnie miesiące, tygodnie, dni i godziny życia zdają się pozostawiać po sobie pewne piętno w osobach żyjących. Niektóre objawy zbliżającej się śmierci są często wskazywane również przez personel medyczny pracujący na szpitalnych oddziałach czy w hospicjach. Mogłoby się wydawać, że nie ma jednoznacznych objawów, które wskazują na to że zbliża się śmierć, a może czasami nie chcemy dopuścić do siebie takiej ewentualności i uparcie twierdzimy, że wszystko nadal jest dobrze. Jakie są objawy zbliżającej się śmierci? Spis treści1 Oznaki śmierci w ostatnich tygodniach2 Umieranie na raka w ostatnich dniach3 W ostatnich godzinach życia Oznaki śmierci w ostatnich tygodniach Jeśli umiera osoba starsza lub śmiertelnie chora to cały proces przebiega stopniowo i powoli. Nie mówimy tu o zgonie w wyniku wypadku, gdyż na to organizm nie może się przygotować. Przez pewien okres zanim dojdzie do śmierci nasze ciało i umysł zdaje się do tego faktu przygotowywać. Występuje niezwykle istotny element pogodzenia się z rzeczywistością i uspokojenie. Na kilka tygodni przed nadchodzącą śmiercią można zaobserwować, iż osoby umierające przestają się równie silnie jak do tej pory interesować swoim otoczeniem. Największa siła ich uwagi skupiona zostaje na nich samych. Pojawiają się liczne wspomnienia i opowieści z różnych etapów życia. Wiele osób w tym czasie w miarę możliwości stara się załatwić poprzez swoich bliskich sprawy, których nie udało im się dokończyć. W tym czasie niektóre z umierających osób zdają się widzieć obok siebie i rozmawiać ze zmarłymi bliskimi i znajomymi. Natłok opowieści może zdawać się irracjonalny, gdyż rozprawy wydają się pokazywać, iż dane osoby nadal pozostają przy życiu, stoją obok i rozmawiają z żywymi. Mówi się, że niektórzy przed odejściem dostrzegają postacie tych którzy już odeszli, jakby świat życia przeplatał się dla nich z tym pośmiertnym. Jednak są również osoby, które reagują na zbliżającą się śmierć zupełnie inaczej. Sprawiają wrażenie jakby nagle zyskali niesamowite pokłady energii. Ich zamiarem jest samodzielne załatwienie niedokończonych spraw i czynią ku temu próby. Jednocześnie pojawiają się zachcianki kulinarne i wzmożona chęć spotkań towarzyskich. W większości przypadków organizm osoby umierającej nie daje rady podołać takiej żywiołowości. Umieranie na raka w ostatnich dniach W czasie ostatnich kilku dni przed śmiercią pojawia się silne zmęczenie i senność, jednocześnie połączone z zanikiem apetytu. Osoby umierające zdają się w tym czasie całkowicie uspokajać. Spokój wydaje się być aż nienaturalny. Wyróżniające są szkliste oczy i nieobecne spojrzenie oraz zawieszanie się wzroku w oddali. Charakterystyczny staje się również głos, który wydaje się jednostajny oraz spowolniony. Wśród widocznych objawów w ostatnich dniach życia wymienia się również znaczne chudnięcie, osłabienie i zblednięcie twarzy, a nawet przybranie przez nią sinego odcienia. Zmiana pojawia się również w obrębie rysów twarzy, które się wyostrzają, nos zaś zdaje się w charakterystyczny sposób wydłużać, a na jego szczycie pojawia się podłużne zagłębienie. Paznokcie, dłonie oraz stopy zmieniają odcień na wyraźnie siny. Osoba umierająca zdaje się odcinać od otoczenia, na jakiekolwiek pytania odpowiada skinieniem głowy, ma zamknięte oczy lub półprzymknięte powieki. Krótko przed odejściem bodźce zewnętrzne przestają wywoływać jakiekolwiek reakcje. Wśród dodatkowych objawów widoczny jest spadek temperatury ciała o przynajmniej jeden stopień, spadek ciśnienia krwi oraz pojawienie się potu na ciele pomimo braku podwyższonej temperatury. W ostatnich godzinach życia W czasie ostatnich godzin życia zdaje się, że zachodzi zmiana w oddechu umierającej osoby. Staje się on nieregularny, często ciężki i przyspieszony bo płytki. Chorzy najczęściej tracą przytomność i nawet jeśli ich oczy pozostają otwarte nie zdają sobie sprawy z tego co dzieje się dookoła. Badania wskazują iż najdłużej funkcjonuje zmysł słuchu, jednak on również ulega znacznemu osłabieniu, warto jednak mówić do bliskiej nam odchodzącej osoby używając ciepłych słów. Na twarzy maluje się wyraz rozluźnienia, opadają oczy, na dłoniach oraz dookoła ust pojawia się wyraźne zasinienie. W przypadku naturalnej śmierci dochodzi do zatrzymania akcji serca i ustania oddechu. Od tego momentu w czasie 4 minut dochodzi również do śmierci mózgu. Święto Zmarłych jest dobrym momentem na podjęcie refleksji dotyczącej przemijania. Śmierć to jedyna pewna rzecz w naszym życiu. Dla wyznawców jednych religii jest końcem, a dla innych początkiem życia. Dlaczego więc tak bardzo się jej boimy? Odpowiedź jest prosta: ponieważ jej nie znamy. Czy faktycznie ostatnim obrazem, który zobaczymy będzie światło w tunelu? spis treści 1. Jak pacjenci wspominają śmierć? 2. Czy śmierć naprawdę można przewidzieć? 1. Jak pacjenci wspominają śmierć? Oczywiście, nie mamy możliwości, aby dowiedzieć się, co czuje umierający człowiek i jak wygląda sama śmierć. Możemy jedynie przypuszczać, jaki jest jej przebieg na podstawie opowieści osób, które otarły się o śmierć i nadal żyją. Zobacz film: "Depresja - przyczyny" Pierwszy raz badanie nt. wrażeń dotyczących śmierci opublikował magazyn Resuscitation. Zostały one oparte na doświadczeniach 2 tysięcy osób pochodzących z Wielkiej Brytanii, Stanów Zjednoczonych i Australii, u których stwierdzono zatrzymanie akcji serca. Naukowcy podsumowali, że aż 39 proc. osób, które "przeżyło śmierć”, nie pamięta zupełnie nic z tego, co działo się wtedy w ich organizmach i umysłach. 46 proc. deklarowało, że myślało o swoich bliskich i o chwilach tuż przed zdarzeniem. 9 proc. potrafiło w dokładny i precyzyjny sposób opisać to, co się działo i co myśleli, a 2 proc. stwierdziło, że doświadczyło sytuacji, w której byli poza swoim ciałem, mogli stanąć obok i na nie patrzeć. Często zakłada się, że to, co widzi pacjent na chwilę przed ustaniem lub zaraz po wznowieniu akcji serca to halucynacje wywołane przez leki lub niedotlenienie. Badania te wykazały jednak, że pacjent pamiętał nawet to, co działo się w momencie zatrzymania serca. 2. Czy śmierć naprawdę można przewidzieć? Znane są też teorie mówiące o tym, że można rozpoznać czyjąś zbliżającą się śmierć. Mowa tutaj o śmierci dotykającej zazwyczaj starsze osoby i tych, którzy cierpią na śmiertelne choroby. Lekarze twierdzą, że organizm ludzki wysyła konkretne sygnały zwiastujące śmierć. Od razu daje się zauważyć fakt, że osoba taka jest nienaturalnie spokojna, przestaje interesować ją rzeczywistość, a za to coraz częściej wspomina przeszłość i zachowuje się irracjonalnie. Czasami może zdarzyć się odwrotnie, osoba będzie miała mnóstwo energii, jednak ciało nie będzie w stanie sprostać wymaganiom umysłu. Zaobserwować można też spadek temperatury, senność, zmęczenie, nieregularny oddech i bicie serca. Internet pełen jest też historii osób, których bliscy na kilka dni lub godzin wcześniej wiedzieli, że umrą, chociaż nic na to nie wskazywało. Załatwiali swoje sprawy, żegnali się ze znajomymi i rodziną, a często nawet ubierali się w wyjściowe ubrania, aby nikt nie znalazł ich w koszuli nocnej. I umierali. We śnie, w wypadku samochodowym czy na ulicy. Jak to wytłumaczyć? Nie wiadomo. Często też mówi się, że sny zwiastują śmierć. Śnić się może wypadek samochodowy, czarna dziura, albo czarna kawa, a doświadczeni w tej materii ludzie uważają, że należy spodziewać się wtedy telefonu od rodziny lub znajomych z przykrą wiadomością. Oczywiście nie zawsze złe przeczucia się potwierdzają. Nie można też wpadać w paranoję, bo tego typu przypadki nie zostały potwierdzone racjonalnie ani naukowo. Faktem jest jednak to, że temat śmierci skrywa przed nami jeszcze wiele zagadek, które prawdopodobnie nigdy nie zostaną rozwiązane. Skorzystaj z usług medycznych bez kolejek. Umów wizytę u specjalisty z e-receptą i e-zwolnieniem lub badanie na abcZdrowie Znajdź lekarza. polecamy Kontynuujemy temat wczesnych znamion śmierci, czyli zmian w organizmie występujących po zgonie człowieka, które pojawiają się z chwilą ustania krążenia. Warto mieć na uwadze, że znamiona pojawiają się w różnym czasie, jednak ich wspólną cechą jest fakt, że wykształcają się w pierwszych 12 godzinach po zgonie. Do wczesnych znamion śmierci należą: plamy opadowe (pośmiertne), stężenie pośmiertne, oziębienie, bladość, o plamach opadowych już powstał – dzisiaj zajmiemy się pozostałymi pośmiertneStężenie pośmiertne jest to stopniowe skrócenie i usztywnienie mięśni. Na początku po śmierci zwiotczeniu ulegają wszystkie mięśnie, zarówno gładkie, jak i prążkowane. Stężenie pośmiertne ma miejsce po śmierci i jest wynikiem zmian biochemicznych zachodzących w mięśniach, które można przyrównać do trwałego skurczu mięśni. Po śmierci organizm nie magazynuje energii w ATP, czyli adenozynotrójfosforanie co z kolei prowadzi do stopniowego, ale trwałego związania włókien mięśniowych – aktyny i miozyny. W wyniku tego procesu powstaje aktomiozyna – nierozciągliwe białko odpowiedzialne za usztywnienie skróconych stężenia pośmiertnego zależy od kilku czynników: masy mięśniowej, “aktywności” mięśniowej przed zgonem – ataku padaczki, porażenia prądem, wysiłku fizycznego, temperatury pośmiertne szybciej występuje w wyższych temperaturach oraz w sytuacji, gdy zgon był poprzedzony wysiłkiem fizycznym. Zaczyna się we wszystkich mięśniach w tym samym czasie, jednak zważywszy na różnice masy mięśniowej różnych grup mięśniowych obserwuje się je w różnym przedziale czasowym. I tak: po upływie 1 do 3 godzin po śmierci stężenie pośmiertne zajmuje mięśnie mimiczne twarzy, drobne mięśnie palców i rąk, w przypadku pozostałych partii mięśniowych, stężenie pośmiertne rozwija się w czasie 6-8 przełamiemy kończynę, czyli zegniemy ją na siłę pomimo tego, że wytworzyło się już stężenie pośmiertne, to rozwinie się ono ponownie, ale nie będzie już tak wyraźnie naszym ciele przeważają zginacze nad prostownikami, co wpływa na pozycje ciała po zgonie. Dlatego też, po śmierci obserwujemy: zgięcie kończyn w stawach łokciowych i kolanowych, zaciśnięcie palców rąk, wyprostowanie kończyn dolnych w biodrach, ułożenie stóp w pozycji pośmiertne mija najczęściej od drugiej doby, w kolejności powstawania, a jego ustępowanie jest zależne od temperatury otoczenia. Średnio mija od około 72 godziny od zgonu. Z kolei w temperaturze 5-15°C może utrzymywać się nawet przez tydzień, a w temperaturze poniżej 5°C nawet kilka pośmiertneOziębienie pośmiertne jest to pośmiertna utrata ciepła wynikająca z ustania procesów przemiany materii oraz wyrównywania temperatury zwłok do temperatury otoczenia. Do procesów wyrównujących temperaturę ciała do temperatury otoczenia, w którym znajdują się zwłoki należą: przewodzenie, konwekcja, promieniowanie, szybkość procesu oziębienia pośmiertnego zależy od wielu czynników, do których, należą: temperatura otoczenia, wilgotność środowiska, ruch powietrza, grubość tkanki tłuszczowej podskórnej, sposób oziębienia, rodzaj naszych warunkach klimatycznych wyrównanie temperatur trwa zazwyczaj od 16 do 20 godzin. Oczywiście odkryte części ciała szybciej są chłodne – z reguły po upływie około 1-2 godzin, pozostałe po 5 6-9 godzinach po śmierci temperatura w odbytnicy spada średnio około 1°C na godzinę. W kolejnych godzinach ten spadek jest wolniejszy. Jeżeli przyczyną zgonu był ciężki proces zapalny to w pierwszym okresie po zgonie można zaobserwować niewielki wzrost temperatury oziębienie pośmiertne ma znaczenie w określaniu czasu śmierci do około 12 godzin, gdy istnieje możliwość porównania temperatury na odkrytych i zakrytych częściach pośmiertnaBladość pośmiertna jest to skutek zatrzymania krążenia i opadania krwi do najniżej położonych części ciała. Najlepiej jest widoczna na granicy plam opadowych. Jej znakiem charakterystycznym jest szarawy lub woskowy pośmiertneWysychanie pośmiertne jest wynikiem parowania wody ze zwłok. Najszybciej wysycha rogówka (wypukła zewnętrzna warstwa gałki ocznej w jej przedniej części) przy niezamkniętych powiekach, która mętnieje już po 2-4 godzinach. Znakiem charakterystycznym wyschniętych spojówek są żółtawe plamy na powierzchniach bocznych gałki ocznej. Wysychanie pośmiertne najczęściej zachodzi w miejscach, które są pozbawione zrogowaciałego naskórka – jest bardzo dobrze widoczne w okolicy czerwieni wargowej, skrzydełek nosa oraz opuszek zjawisku wysychania pośmiertnego istnieje możliwość ujawnienia i opisania urazów, do których doszło na krótki czas przed zgonem – głównie otarć naskórka. Wysychanie pośmiertne występuje w postaci pergaminowatego stwardnienia i zmiany barwy na brązową, brązowo – brunatną lub ciemnobrunatną. Warto mieć na uwadze to, że zła interpretacja wysychania pośmiertnego może mieć poważne skutki, głównie prawne – takim przykładem jest, np. pasmowate wyschnięcie w fałdach skórnych szyi małych dzieci. Takie ślady mogą zostać uznane, jako ślady duszenia. Podobnym przypadkiem są brunatne lub sino-brunatne pasmowate ślady wysychania występujące w obrębie zmacerowanego naskórka moszny – te z kolei mogą być pomylone z mechanicznym urazem tej okolicy. Z kolei pośmiertne nadtrawienie naskórka i skóry przez żerujące owady wyglądające jak brunatne, brązowo-brunatne lub suche plamy mogą zostać zinterpretowane, jako skutek urazu mechanicznego. Jeżeli nie jest się do końca pewnym warto naciąć na zwłokach „wątpliwe” miejsce i potwierdzić (lub wykluczyć) że w ich obrębie znajdują się podbiegnięcia krwawe, które świadczą o zażyciowości doznania powstał na podstawie tomu drugiego “Kultury śmierci, kultury umierania” pod redakcją Andrzeja Guzowskiego, Elżbiety Krajewskiej – Kułak, Grzegorza Bejda. Rating: From 4 wait... nawroce sie przed śmiercią Autor Wiadomość Dołączył(a): N paź 04, 2009 17:07Posty: 4195 Re: nawroce sie przed śmiercią O! To już nie mamy wolnej woli? _________________Religia to para kul potrzebnych jedynie tym, którzy mają słabe nogi (Denis Diderot) Cz sty 17, 2013 16:24 Andy72 Dołączył(a): N sie 07, 2011 18:17Posty: 8435 Re: nawroce sie przed śmiercią Mamy, chodzi o to że mając wolną wolę można wybrać zjedzenie jabłka _________________Co do mnie, nie daj Boże, bym się miał chlubić z czego innego, jak tylko z Krzyża Pana naszego Jezusa 6:14 Cz sty 17, 2013 16:41 Acro Dołączył(a): N paź 04, 2009 17:07Posty: 4195 Re: nawroce sie przed śmiercią Uff, bo już myślałem, że odleciałeś Ale dopóki jabłka nie zeżorli, to był Raj ze wszystkimi przymiotami - brakiem zła i wolną wolą. Gdyby tylko Bóg przyłożył się do procesu wychowawczego Adama i Ewy - byłoby tak nadal i po problemie. Nie potrafił przekonać ich, że ów bunt jest głupi i niewłaściwy? To kluczowe pytanie, więc proszę o odpowiedź na nie. _________________Religia to para kul potrzebnych jedynie tym, którzy mają słabe nogi (Denis Diderot) Cz sty 17, 2013 17:36 Ukasz Dołączył(a): N kwi 29, 2012 20:38Posty: 124 Re: nawroce sie przed śmiercią Cytuj:Gdyby tylko Bóg przyłożył się do procesu wychowawczego Adama i Ewy - byłoby tak nadal i po nadal, gdyby tamci nie dali się wyrolować szatanowi. To oni schrzanili sprawę i to tylko ich wina. _________________Zatem się nie ukryje, kto mówi niegodziwie,i nie ominie go karząca sprawiedliwość - Mdr 1,8 Cz sty 17, 2013 20:36 Acro Dołączył(a): N paź 04, 2009 17:07Posty: 4195 Re: nawroce sie przed śmiercią No cóż - skoro Bóg stworzył nas tak nieodpornych na kuszenie, do może tylko sam siebie winić...No i skoro sam stworzył Szatana ze skłonnością do buntu - to znowu siebie powinien piekłem straszyć na fuszerkę, a nie nas... _________________Religia to para kul potrzebnych jedynie tym, którzy mają słabe nogi (Denis Diderot) Cz sty 17, 2013 20:42 Haniask Dołączył(a): Pn gru 03, 2012 21:45Posty: 45Lokalizacja: Rzeszów, Podkarpackie Re: nawroce sie przed śmiercią Ukasz napisał(a):Cytuj:Gdyby tylko Bóg przyłożył się do procesu wychowawczego Adama i Ewy - byłoby tak nadal i po nadal, gdyby tamci nie dali się wyrolować szatanowi. To oni schrzanili sprawę i to tylko ich jak dobrze, że wy byście się nie skusili. Taki owoc z zakazanego drzewa je każdy z nas każdego dnia. Cz sty 17, 2013 21:13 Acro Dołączył(a): N paź 04, 2009 17:07Posty: 4195 Re: nawroce sie przed śmiercią Podobno tak. Każdy z nas prawie codziennie przegrywa pojedynki z szatanem. Nie mamy z nim dużych szans - takimi słabymi stworzył nas Bóg i takim mocnym stworzył Szatana. No więc czemu nas za to karze? Ani to miłosierne, ani sprawiedliwe. Do tego, gdyby chciał, w każdej chwili może to zmienić. Ale nie zmienia, więc chyba mu status quo pasuje. _________________Religia to para kul potrzebnych jedynie tym, którzy mają słabe nogi (Denis Diderot) Cz sty 17, 2013 21:23 Andy72 Dołączył(a): N sie 07, 2011 18:17Posty: 8435 Re: nawroce sie przed śmiercią Jeśli chodzi o szatana: _________________Co do mnie, nie daj Boże, bym się miał chlubić z czego innego, jak tylko z Krzyża Pana naszego Jezusa 6:14 Cz sty 17, 2013 21:30 Acro Dołączył(a): N paź 04, 2009 17:07Posty: 4195 Re: nawroce sie przed śmiercią Raz: a jeśli chodzi o całą resztę: masz coś do powiedzenia, czy za dwa miesiące znów się zdziwisz, czemu ten temat wyciągam skoro Ty przecież udowodniłeś czarno na białym, że nia mam racji? Dwa: jakoś średnio mam ochotę na oglądanie grubo ponad godzinnego filmu nie wiadomo nawet czy na temat. Jeśli jest tam coś relewantnego - opisz własnymi słowami. _________________Religia to para kul potrzebnych jedynie tym, którzy mają słabe nogi (Denis Diderot) Cz sty 17, 2013 22:16 Ramoll Dołączył(a): Wt maja 25, 2010 15:10Posty: 40Lokalizacja: duża wieś na Manhatanie Re: nawroce sie przed śmiercią jumik napisał(a):Jeśli drzewo z biegiem lat coraz bardziej przechyla się w jedną stronę, to chociażby chciało pod koniec w jednym momencie odwrócić się w drugą stronę, to raczej nie zdoła, a podczas wycinki upadnie w stronę, w którą przechylało się od lat. Obyśmy nie byli jak takie drzewo, bo bez cudu nie damy rady się nawrócić..Bardzo ładne i konkretne porównanie. Widać, że zstąpiła łaska Ducha Świętego. Cz sty 17, 2013 23:01 Acro Dołączył(a): N paź 04, 2009 17:07Posty: 4195 Re: nawroce sie przed śmiercią Zstąpiła i nie chce na nowo wstąpić!Czyli tez lepiej nie pochylać się tak tylko w stronę dobra, czy tak? _________________Religia to para kul potrzebnych jedynie tym, którzy mają słabe nogi (Denis Diderot) Cz sty 17, 2013 23:15 Andy72 Dołączył(a): N sie 07, 2011 18:17Posty: 8435 Re: nawroce sie przed śmiercią Acro napisał(a):Raz: a jeśli chodzi o całą resztę: masz coś do powiedzenia, czy za dwa miesiące znów się zdziwisz, czemu ten temat wyciągam skoro Ty przecież udowodniłeś czarno na białym, że nia mam racji? Dwa: jakoś średnio mam ochotę na oglądanie grubo ponad godzinnego filmu nie wiadomo nawet czy na temat. Jeśli jest tam coś relewantnego - opisz własnymi że nie chcesz rozumieć, bo nawet nie chce Ci się obejrzeć filmu, a tylko latami bawisz się paradoksem gimnazjalisty. _________________Co do mnie, nie daj Boże, bym się miał chlubić z czego innego, jak tylko z Krzyża Pana naszego Jezusa 6:14 So sty 19, 2013 9:11 Lurker Dołączył(a): Pt cze 15, 2012 21:23Posty: 3341 Re: nawroce sie przed śmiercią Mnie też się nie chce. Naprawdę nie mógłbyś streścić...? _________________In my spirit lies my faithStronger than love and with me it will beFor So sty 19, 2013 10:35 Andy72 Dołączył(a): N sie 07, 2011 18:17Posty: 8435 Re: nawroce sie przed śmiercią To może chociaż posłuchaj od 6'20 - "Te duchy niebieskie zostały poddane próbie miłości... poszło o człowieka" _________________Co do mnie, nie daj Boże, bym się miał chlubić z czego innego, jak tylko z Krzyża Pana naszego Jezusa 6:14 So sty 19, 2013 11:22 Acro Dołączył(a): N paź 04, 2009 17:07Posty: 4195 Re: nawroce sie przed śmiercią Andy, nie przeginaj!1. Ten film trwa 1h 20 min! Ty myślisz, że młodość na loterii wygrałem i mogę ją spędzić oglądając nudne filmy?!2. Do tego wątpię, czy jest na temat. Dlaczego? Bo dotychczas nie utrzymałeś się wątku dłużej niż przez dwa posty, potem uciekasz w Poza tym, dyskutuję z Tobą, a nie z kinematografią światową - jeśli uważasz, że jest tam coś, czym możesz się posłużyć - wal śmiało!4. Nie używaj słów, jeśli ich nie rozumiesz. Już Ci raz tłumaczyłem, widzę, że nie dotarło. To, co przedstawiam, to LOGICZNA SPRZECZNOŚĆ, a nie PARADOKS. 5. I na koniec - porzuciłeś wyżej masę wątków bez komentarza- czy mam rozumieć, że się tam ze mną zgodziłeś? Np, że Bóg, gdyby chciał, przekonałby Adama &Ewę aby nie jedli jabłka i to byłby objaw prawdziwego miłosierdzia, bo ochroniłby w ten prosty sposób ich i ich potomstwo od cierpień za życia i piekła/czyścca po śmierci? _________________Religia to para kul potrzebnych jedynie tym, którzy mają słabe nogi (Denis Diderot) So sty 19, 2013 11:33 Wyświetl posty nie starsze niż: Sortuj wg Nie możesz rozpoczynać nowych wątkówNie możesz odpowiadać w wątkachNie możesz edytować swoich postówNie możesz usuwać swoich postówNie możesz dodawać załączników "Jakie życie, taka śmierć - nie dziwi nic" - śpiewała Edyta Geppert. I miała wiele racji. Jak kto żyje, tak umiera. Na dodatek chyba nikt z nas nie jest w stanie przewidzieć z absolutną pewnością, jak zachowa się w chwili śmierci. A śmierć to w naszej kulturze nadal temat tabu, chociaż jest tak wszechobecna w mediach. Sporo ludzi umiera niespodziewanie, w wypadkach, żywiołach, zabójstwach, z powodu zawałów serca. Nie mają więc czasu na umieranie. Nie przechodzą dłuższego procesu. W ich przypadku śmierć to po prostu mgnienie oka. Potrzask. Totalne zaskoczenie. Jednak nie zawsze tak się dzieje. Na początku tego roku w ramach formacji zakonnej pomagałem jako wolontariusz przez 7 tygodni w dwóch hospicjach: w Pucku i Sopocie. Oprócz posługi kapłańskiej, czyli sprawowania sakramentów świętych, rozmów, towarzyszenia chorym podczas ich umierania, do moich podstawowych zadań należało karmienie, kąpanie, mycie, golenie i przebieranie chorych, czasem wypicie wspólnej kawy, czy obejrzenie kolejnego odcinka "Ojca Mateusza". Była to prawdziwa szkoła życia, która zmusiła mnie nie tylko do konfrontacji z tym, przed czym na co dzień sam uciekam: perspektywą choroby, umierania i śmierci. Pobyt w hospicjum uczył mnie, co jest ważne w życiu codziennym. Oścień śmierci Przyznam, że najbardziej dojmującym doświadczeniem w hospicjum była dla mnie bezsilność, która jest starciem z własnymi i cudzymi granicami. I to w różnych wymiarach. Nie mogę przecież uzdrowić chorych, nie mogę spełnić większości ich oczekiwań, nie mogę spowodować, aby umierało im się "lżej", ponad to, w czym można im ulżyć. Widok cierpienia każdego człowieka, zwłaszcza bliskiego, każe nam coś zrobić, zaradzić, szukać rozwiązań. Ale często po ludzku nie możemy zrobić tyle, ile byśmy chcieli. Parę razy czuwałem przy chorych aż do ich ostatniego tchnienia. Zwłaszcza przy tych, którzy nie mieli już bliskich, albo krewni o nich zapomnieli. Nadchodzącą śmierć odczuwa się wówczas wręcz namacalnie. Ludowe wyobrażenia o spersonifikowanej śmierci z kosą wcale nie są jedynie infantylnym wymysłem. Kiedy rozpoczyna się umieranie, widać na ciele człowieka, że zbliża się kres. Czuje się obecność śmierci. Razem z chorym staje się u bramy, jest się świadkiem jego przejścia, ale samemu patrzy się na wszystko z perspektywy tego świata i własnego doświadczenia. Sama śmierć często jest ulgą. Gorszy jest proces umierania. Pamiętam, że wiele razy, patrząc na kilkudniowe konanie człowieka, co jest niezwykle trudne, zacząłem modlić się do Boga, aby już zabrał tego chorego do siebie. Myślę, że tego najbardziej się boimy: bólu, osamotnienia, utraty kontroli nad każdym aspektem naszego życia, niepewności, co się z nami stanie, pustki, radykalnego ogołocenia. Dzisiaj ból fizyczny możemy już skuteczniej uśmierzać. Ale bólu psychicznego czy cierpienia duchowego nie da się wyleczyć środkami przeciwbólowymi. Czasem lękamy się również sądu, własnej nieuzdrowionej i nieprzebaczonej sobie przeszłości, gryzącego sumienia, pokiereszowanych relacji z bliskimi. Częściej w tym czasie myślałem o własnej śmierci. Co stałoby się, gdybym dziś lub jutro umarł? W pierwszym odruchu ta myśl napełniała mnie drżeniem, lękiem, czułem jakąś pustkę, jakbym wpadał w przepaść. Nie dlatego, jakobym nie wierzył, że czeka tam na mnie Bóg, cały zastęp świętych, aniołów i moich bliskich. Wierzę, że śmierć to nie koniec, ale świadomość tego, że nagle zniknie mi z oczu cały świat relacji i rzeczy, z którymi jestem zżyty, rodzi lęk. Śmierć nas przeraża, bo nie mamy żadnego namacalnego dowodu, że "coś" tam istnieje. Nic dziwnego, że jak grzyby po deszczu pojawiają się kolejne sensacyjne książki o tym, jak to ludzie otarli się o tamten świat. Piszą o swoim doświadczeniu śmierci klinicznej, o świetle w tunelu, o świetnym samopoczuciu, niebie, w którym już rzekomo byli. Owszem, nie można tutaj wykluczyć tajemnicy. Nie wszystko da się wytłumaczyć, ale w większości wypadków są to jedynie wytwory ludzkiej fantazji, domysły, przeczucia. Tak naprawdę nie mamy wiedzy naukowej na ten temat. Pozostaje tylko ufność, że tam czeka na nas ktoś dobry i życzliwy. Ale jak tam jest, pozostaje tajemnicą. Ty nie możesz umrzeć Oprócz bezsilności, drugim trudnym doświadczeniem jest mechanizm wypierania śmierci. Niektórzy chorzy do samego końca odsuwają od siebie perspektywę nieuchronnej śmierci. Sądzą, że znajdzie się jeszcze odpowiednie lekarstwo, że przecież można coś zrobić. To tylko kwestia czasu. I to jest dziwne, że niby wszyscy wiemy, że umrzemy. Jesteśmy świadkami śmierci. A jednak kiedy śmierć nadchodzi, stoi u bram, czego początkiem jest np. nieuleczalna choroba, sądzimy, że nas śmierć nie dotyczy. Najbardziej bolesne dla chorego są reakcje rodziny, która często uważa, że w lekarzach, księdzu, pielęgniarkach istnieją cudotwórcze moce. Nie dopuszczają do siebie, że mama, tata, żona, mąż, wkrótce odejdzie. Skutkiem tego pozostawiają nierzadko chorego w samotności, bo przecież do jutra się poprawi. Nawet jak mama mówi, że nie dożyje do poranka (a wielu chorych bezbłędnie przeczuwa ten moment), to często słyszy z ust swoich dzieci: "Niech się mama nie wygłupia. Wszystko będzie dobrze". Na drugi dzień dzieci dowiadują się przez telefon, że mama już nie żyje. Potem następuje fala pretensji do lekarzy, personelu, że nie uratowali, nie zrobili tego, co powinni... itd. Pan Waldemar czuł się już bardzo źle. Cierpiał na nowotwór płuc. Walczył ze sobą. W jednej chwili mówił, że już umiera, a za chwilę wszystko wypierał, twierdząc, że jego stan się polepszy. Z początku nie wiedziałem, jak to wszystko ugryźć. Przychodziłem do niego na kawę przez parę dni, pomagałem mu w kąpieli, goleniu, układaniu się do łóżka. I tak się powoli zaprzyjaźniliśmy. W pewnym momencie pan Waldemar wybuchnął płaczem. Płakał tak przez dobre dziesięć minut. I błagał, żeby rodzina w końcu pozwoliła mu odejść. Okazało się, że jego żona zaklinała go non stop: "Ty nie możesz umrzeć, nie możesz zostawić mnie samej". Wysłuchałem tego wyznania, po czym zapytałem, czy nie mógłby dzisiaj jeszcze raz powiedzieć żonie, że już chce umrzeć. Powiedział i umarł tego samego dnia wieczorem. Ale rodziny przy nim nie było, bo próbowali mu wmówić, że jutro się przecież ponownie spotkają. I pojechali do domu. Presja rodziny była dla niego większym ciężarem niż choroba. Niestety, mam wrażenie, że taka reakcja z jednej strony podyktowana jest zrozumiałą chęcią zachowania relacji i bliskości, a z drugiej niemalże ciągłym rugowaniem śmierci z codziennego życia. Podczas choroby i umierania najlepiej dotrzeć do człowieka, kiedy okaże się mu troskę i pomoc w najbardziej fundamentalnych sprawach życia: pielęgnacja ciała, pokarm, napój. Dopiero potem można nawiązać głębszy kontakt. Pamiętam pana Jarka, niewierzącego i zbuntowanego na Boga i cały świat. Obie nogi amputowane. Kąpałem go i goliłem dwa razy w tygodniu. Codziennie przynosiłem mu obiad, robiłem kawę. Czasem coś bąknął, ale w zasadzie niewiele mówił. Z początku nie wiedział, że jestem księdzem, a nigdy nie pozwalał, aby duchowny przyszedł do niego z komunią świętą. Dyrektor hospicjum uznał, że lepiej będzie, abym nie ujawniał mu wszystkich szczegółów. W sumie pan Jarek, marynarz, który opłynął cały świat, był sympatycznym człowiekiem. Pewnego dnia dowiedział się od kogoś, że jestem księdzem. Pielęgniarki poinformowały mnie o tym przed wejściem do jego pokoju. Nie miałem pojęcia, jak zareaguje. Czy mnie wyrzuci za drzwi, czy będzie przeklinał na czym świat stoi? Byłem pełen obaw. Co się jednak okazało? Pan Jarek nagle zaczął mówić o swojej wierze i niewierze, o buncie, o zawodzie, jaki - jego zdaniem - sprawił mu Bóg. Otworzył się, bo był zdziwiony, że ksiądz pomagał mu w toalecie, karmił go i okrywał. Nigdy czegoś takiego nie doświadczył. I to doświadczenie przełamało w nim opór i lęk. Jednak nie zawsze tak jest. Niektórzy hardo trwają w buncie do ostatniej chwili życia. Jedyne, co można zrobić, to się modlić i być życzliwym dla nich do końca. Czym obdarzył mnie ten krótki pobyt w hospicjum? Otrzymałem darmową, ale istotną lekcję: jeśli chcesz dobrze umierać, zawczasu ucz się, jak dobrze żyć. Skoncentruj się na życiu i nie daj się opanować obsesji śmierci. To nieprawdopodobne, jak w hospicjum rozkwita życie, chociaż wielu ludzi uważa to miejsce za umieralnię. Ile tam jest dobroci i życzliwości! Nie zapomnę pana Mietka, wiek około 95 lat, który każdego dnia kosztował dosłownie jedną ulubioną czekoladkę, palił fajkę i zjadał dwa grzybki marynowane, które uwielbiał. Cieszył się życiem i je smakował. Przez te dwa miesiące zdałem sobie sprawę, jak bardzo próbuję kontrolować swoje życie. Jak wszystko musi być według planu, porządku, ułożone i pewne. Myślałem, że wszystko ode mnie zależy, że ja decyduję. Odkąd opuściłem hospicjum, ta kontrola nieznacznie się zmniejszyła. Chrystus mówi, że śmierć jest częścią życia. Śmierć obecna jest w naturze, chociażby w widoku obumierających ziaren, z których wyrastają nowe rośliny. Podczas umierania ludzie również dojrzewają, ale nie zawsze widać te owoce gołym okiem. Kiedy przyjdzie ci nagle myśl o śmierci, nie uciekaj przed nią w hałas, przyjemności, wypieranie, racjonalizację. Spróbuj ją powitać i zaakceptować. Nie walcz z myślą o śmierci. Gdy w jakimś momencie lub sytuacji ogarnie cię bezsilność, uznaj, że to część życia, a nie twój wróg. Teraz bardziej zdaję sobie sprawę z tego, że jakość i pokój w naszym życiu zależy od tego, jak radzimy sobie z bezsilnością. W chwili odchodzenia i umierania najważniejsze okazują się nie osiągnięcia, pieniądze, porażki, ale relacje. Nawet jeśli ktoś mocno tę potrzebę wypiera, tak naprawdę pragnie wówczas ludzkiej obecności. Nic nie jej nie zastąpi. A obecność to po prostu słuchanie i bycie. Lepiej poradzimy sobie w życiu z niejednym problemem, gdy nauczymy się słuchać. Chcesz osiągnąć głębszą relację z chorym, zacznij od troski o jego ciało. Czy to, że ktoś uważa się za człowieka wierzącego wprowadza jakąś zasadniczą różnicę w przeżywaniu ostatnich dni życia przed przejściem na tamten świat? Bywa różnie. Wtedy właśnie odsłania się, czy mamy do czynienia z głęboką wiarą, czy tylko z wiarą deklaratywną. Nie zawsze ten, kto twierdzi, że wierzy, przeżywa śmierć z Bogiem. Zdarzają się jednak osoby, które są prawdziwym zbudowaniem i przykładem, nawet w tak trudnej chwili jak umieranie. "Jakie życie, taka śmierć - nie dziwi nic". Umarłem dziś rano... Tak rozpoczyna się opowieść o pierwszym dniu po śmierci - historia zbawienia ludzkiej duszy... Chcę przeczytać tę książkę Pierwszego dnia dusze trafiają na Stację Śmierci, gdzie pod opieką Anioła Stróża dokonują wyboru... między niebem a "niebem". Od tej decyzji zależy ich ostateczny los. Zanim jednak wsiądziemy do pociągu, wraz z głównym bohaterem doświadczamy kuszenia demonów, iluzji grzechu oraz miłosiernego przebaczenia Boga. Anioł uczy nas prawdy o piekle, czyśćcu i niebie. Wspólnie poznajemy historie życia innych osób, przyglądamy się wyborom, jakich dokonały i zachodzącym w nich przemianom. Tomasz Ponikło, "Józef Tischner - myślenie według miłości. Ostatnie słowa" >> Chcę przeczytać tę książkę Ta książka to nie tylko opowieść o życiu i myśli Wielkiego Filozofa. To także swoisty "przewodnik" po problemach sensu naszego istnienia, sensu (lub bezsensu) cierpienia, śmierci i zła, a wreszcie zaproszenie do namysłu nad tajemnicą wiary i nadziei.

kreska na nosie przed śmiercią